من یه احمقم که تا میرسه خونه لاکای انگشت وسطش رو پاک میکنه فقط هم همون دو تا انگشتو لاک زده بوده

تو این پست چیزای دیگه ای نوشته بودم
خیلی شخصی تر از اون بود که اینجا باشه

این عکس دو نفره ماست

این میز کامپیوتر ِ اما دیروز خیلی بیشتر از این حرفا بود

 آرنجام رو همین بود وقتی که گریه میکردم

شاید باید توی عکس دو نفرمون بغلش میکردم ،ماچش میکردم،دستمو مینداختم دورِ..  دورِ.. دورِ پایش چمیدونم

اما این قرار نبود عکس دونفرمون باشه

قرار بود یه عکس باشه از میز کامپیوتر ،نمیدونم همچین عکسی چه چیزه خوبی داشت ، یه عکس از میز کامپیوتر و کامپیوتر؟

این شد که رفتم رو میز تا کلش بیوفته. کل چیزایی که روش هست

و این که این کاری بود که قبلن نکرده بودم و واسم یه حس عجیب شد یهو . اینکه رو میز کامپیوتر وایساده باشی

و فهمیدم منو اون باید از قبل دوست شده باشیم

شاید از دیروز

شاید از دیروز که اشک های من رفت به خوردش

نمیدونم

(این پستیه که دیشب باید پست میشد)

دوخط اول با عکس ها رو میزارم به حساب اسم این پست

صب از خاب بیدار میشی

جای آینه خالی

صب از خاب پا میشی

همه چیز یادته همه ریدن های زندگیتو یادته همه چیز از دیشب رو یادته هیچ چی عوض نشده فقط چند ساعت ازش گذشته

وقتی  به مشکل میخورم همیشه اولین چیزی که به ذهنم میرسه اینه که فردا صبش که از خاب پا میشم جای خودم نباشم . بیرون از خودم باشم و ببینم که تمام مشکلات رو دوش منی هست که دیگه من نیستم

جای آینه خالیه

جای آینه خالیه جاش اونجاست به اون میخ اما آینه سر جای خودش نیس این مهم نیس که کجاست  میدونم ،تو اتاقه خواهرمه که میخواسته قبل رفتن سر کار آرایش کنه. مهم اینه که آینه نیس و من وقتی که توقع دارم که به جای همیشگی آینه نگا کنم و خودم رو ببینم  جاش می خونم ریپ می